Op de instagrampagina @coken_met_ro komen regelmatig lekkere gerechten voorbij. Eerstejaars antropologiestudent Roman Giling (23) is het culinaire brein achter deze pagina en vertelt hierover. We praten over van alles: zijn oma, Ghana, antropologie, contact maken met studiegenoten, Instagram en zelfs over de visboer. Allemaal met één centraal thema: Romans voorliefde en talent voor koken, want volgens hem geldt: ‘voedsel is een goed startpunt om achter iemands cultuur te komen’.
Tekst // Yasmine Fikken
Beeld // Mark Schaap
Nadat hij van vrienden te horen kreeg dat ze erg genoten van het kijken naar zijn snapchats, besloot Roman zijn kookkunsten voor een groter publiek zichtbaar te maken op Instagram. De foto’s van zijn maaltijden worden mee-stal vergezeld met verhalen die tijdens het koken door Romans hoofd gingen. ‘Mensen zien gewoon in alle woorden terug dat ik degene ben die het schrijft. Dat vind ik echt een mooi compliment om te horen.’ Naast vrienden begint hij langzamerhand ook volgers te krijgen die hij nog nooit heeft ontmoet en alleen voor zijn eten komen. Toch is het stijgende aantal volgers voor Roman meer een leuke bijkomstigheid dan een doel op zich: ‘Ik doe het meer voor mezelf dan echt voor volgers, toch is het heel fijn om te zien dat mensen het leuk vinden wat ik post’.
Culinaire roots
Romans liefde voor koken is begonnen in zijn jeugd toen hij samen met zijn oma Indonesische gerechten maakte. Zelfs nu, jaren later, is de Aziatische keuken nog steeds zijn favoriet. ‘Dat is gewoon lekker makkelijk: je gooit alles in een pan, wokt het een beetje en dan is het meestal gewoon al heel lekker.’ Toen hij wat ouder werd ging hij kookprogramma’s kijken en besloot hij het koken af en toe van zijn moeder over te nemen. Hij zag hoe moe zijn ouders thuiskwamen van hun werk, terwijl hij na school eigenlijks niks hoefde te doen en besloot hen te helpen door de avondmaaltijden te bereiden.
‘Ik vind het wel belangrijk om iets terug te geven en als ik dat dan kan doen door een maaltijd te koken voor mijn moeder, haar een taak uit handen te nemen, dan is dat heel mooi meegenomen.’ Koken was voor hem meer dan alleen maar een huishoudelijk taakje: ‘het was ook vooral leuk omdat ik koken zelf leuk vind om te doen. Dan kwamen mijn ouders thuis en was iedereen gewoon blij omdat we lekker konden eten’. Zelfs nu hij niet meer thuis woont, kookt hij wanneer hij langskomt omdat hij nog steeds veel waarde hecht aan het het helpen van zijn familie.
Fu fu en antropologische inzichten
Voordat hij aan antropologie begon, deed Roman eerst de opleiding ergotherapie. Met zijn minor global health mocht hij een project in het buitenland doen. Hij ging met zijn groepje drie maanden lang naar een dorp in Ghana en richtte samen met de bewoners een praatgroep op waar nog steeds gebruik van wordt gemaakt. Tijdens zijn tijd in Ghana heeft hij veel met de lokale bevolking gekookt en geleerd Ghanese gerechten te bereiden. ‘De mensen vonden het leuk om hun kennis te delen, vooral omdat ik er ook totaal geen verstand van had, want dat is voor hen ook gewoon heel komisch.’ Dit heeft hem niet alleen in die drie maanden geholpen om toenadering tot de lokale bevolking te vinden, maar ook kookt hij nu nog af en toe Ghanees. Dit doet hij omdat het lekker is, en vanwege het feit dat het hem weer even terugbrengt naar een tijd die veel voor hem betekend heeft. ‘Een aantal stamppotjes maak ik nog steeds weleens, die zijn wel heel pittig, maar ook heel lekker. Als ik dat dan eet, ga ik ook echt weer terug naar die avond of dat moment; herinneringen in de vorm van gerechten.’ Deze ervaring is ook de basis voor zijn overstap naar antropologie.
Onontdekt terrein en een blik op de toekomst
Als geboren en getogen vleeseter ging er voor Roman een nieuwe wereld open toen hij kennismaakte met de vele veganisten en vegetariërs bij antropologie. ‘Dat was wel een eye-opener, ik ben hier als vleeseter de uitzondering.’ Koken zonder vlees, of zelfs helemaal zonder dierlijke producten, is nog een uitdaging voor hem, maar hij ontdekt wel steeds meer veganistische lekkernijen. Deze nieuwe gerechten worden aan hem geïntroduceerd door nieuwe vrienden. Ook bij het sluiten van vriendschappen met studiegenoten hielp voedsel de connecties te vergemakkelijken: ‘in de introweek zei ik gewoon “we gaan even een biertje drinken en daarna gezellig bij mij eten”. Als je zo open bent en iedereen is nieuw dan gaat iedereen met je mee. Dan bouw je best wel snel hechte vriendschappen op.’
Vaste plannen heeft Roman nog niet, wel kijkt hij steeds meer naar een culinaire toekomst. Niet als kok in de horeca, maar misschien wel als schrijver van een kookboek. ‘Dat is wel het volgende op het menu: een kookboek uitbrengen. Ik weet niet wanneer, maar het lijkt me wel gewoon heel vet om een eigen publicatie te hebben en de gerechten van mijn oma met heel veel mensen te kunnen delen.’ Ook het op een antropologische wijze met voedsel bezig zijn speelt de laatste tijd meer door zijn gedachten. Voedsel is namelijk een goed startpunt voor een gesprek met mensen over hun cultuur. Dit heeft hij in Ghana, maar ook tijdens andere reizen gemerkt. ‘Als ik mijn liefde voor koken ook nog in de antropologie kan terugvinden, dan is deze studie wel echt een buitenkansje.’
Tips voor beginnende studentenchefs
Wanneer je op zijn instagrampagina kijkt lijken al deze gerechten onhaalbaar voor de gemiddelde student, zeker in het tijdperk van eten bestellen en magnetronmaaltijden, maar ‘op een gegeven moment word je gewoon ziek van al die magnetronmaaltijden en moet je verder kijken’. Roman gelooft dan ook dat koken voor iedereen is: ‘het enige wat je nodig hebt, is liefde voor lekker eten en bijna iedereen heeft dat wel’.
Gelukkig heeft Roman ook tips voor degenen die net beginnen met verder kijken dan magnetronmaaltijden. ‘Het is belangrijk dat je koken op een gegeven moment niet meer als een klusje ziet, maar echt als iets leuks met ook nog eens een lekker resultaat.’ Zelf kookt Roman vaak met een wijntje in zijn hand, muziek op de achtergrond en leuke mensen op bezoek om het interessant te houden. Ook heeft de supermarkt bijvoorbeeld niet alle ingrediënten en ook lang niet zo lekker als de verse producten op de markt. Voor visgerechten haalt hij zelf zo veel mogelijk ingrediënten bij de visboer. Dit is volgens hem niet alleen lekkerder, maar ook nog eens leuker, want volgens Roman leer je de mensen dan echt een beetje kennen. Het allerbelangrijkste is volgens Roman gewoon uitvinden wat je zelf lekker vindt. Dat is waar het voor hem ook allemaal begon: hij zag dingen die hij lekker vond en leerde ze maken. ‘Het gaat erom dat je eten maakt dat je zelf lekker vindt, als anderen dat dan ook vinden is dat mooi meegenomen.’
Voor degenen die hierna nog steeds motivatie zoeken om te koken of gewoon snakken naar nog meer wijze woorden en lekker eten van Roman, is de laatste tip om zijn Instagram (@coken_met_ro) te checken, maar ook de boekwinkels in de gaten te houden. Want wie weet is daar in de toekomst het eerste antropologische kookboek te zien, geschreven door Roman Giling.
Comentarios