Student in beeld: Robin Buskes

Robin Buskes liep in 134 dagen 5000 kilo­meter. Van de Mexicaanse grens, door vijf Amerikaanse staten naar de Canadese grens. Een reis waarin ze soms wekenlang geen bereik had met enkel de dagen achter zich en de dagen voor zich. Robin vertelt over sociaal contact, het gevoel van nutteloosheid en online profilering.

Tekst: Joosje Slot

Beeld: Jolijn Sterk

Geromantiseerde ideeën over afpeigerende pelgrims­tochten als Santiago de Compostella, maar ook Jon Krakauer’s verfilmde boek Into the Wild hebben een stempel gedrukt op de manier waarop we kijken naar mensen die alleen in de natuur zijn. ‘Het gaat vaak over jezelf profileren als een persoon die graag alleen in de natuur is’, vertelt Robin.

‘Er waren veel mensen die ik op de trail zag en die de hele tijd aan het klagen waren over het weer en over hun benen, en het eigenlijk verschrikkelijk vonden. Vervolgens plaatsen ze berichten op Facebook over hoe geweldig ze het hebben gehad.’ Ook Robin kwam erachter dat ze niet kon ontsnappen aan het profileren van zichzelf. ‘En toen was ik ineens die coole wandelchick en moest ik daar weer aan voldoen.’ De mogelijkheid om contact te hebben met het thuisfront, maar ook de belemmeringen die het hebben van wifi met zich meebracht, vormden de arbitraire rol die internet speelde tijdens haar reis.

Toegang tot het internet

Wifi speelt in het alledaagse leven vaak een onuitgesproken rol. Het is er gewoon. Je telefoon verbindt automatisch met het netwerk van de universiteit en enkel als je op de fiets zit wordt er een beetje van je veel te dure 4G-abonnement gesnoept. De momenten dat je je ineens heel bewust wordt van het wel of niet hebben van internettoegang, zijn de vakantietaferelen die iedereen wel kent. Voordat je billen de café-stoel hebben geraakt heeft er al iemand om het wifi-wachtwoord gevraagd en menig hostel zit vol met netflixende of skypende wereldreizigers. Maar niet in de uitgestrekte landschappen van New-Mexico, Colorado, Wyoming, Idaho en Montana. De enige plek waar soms 4G ontvangen kan worden is boven op een berg. ‘Dat zorgde soms voor hilarische maar ook wel een beetje zielige taferelen. Wandelaars die zich in prachtige natuur bevonden en dan pakten ze op het mooiste moment, bovenop de berg, hun telefoon.’

Zonder 4G-netwerk was Robin aangewezen op de sporadische dorpjes die langs de Continental Divide Trail liggen. ‘Het was vaak maar één keer in de twee weken dat ik echt wifi had, en dan gebruikte ik het voor contact met mijn vrienden en familie en voor het opzoeken van informatie. Ik moest nieuwe kaarten laden en opzoe­ken of ik water kon vinden en waar het op de kaart stond aangegeven.’ Pas in de bergketens van Colorado kwam ze vaker wifi tegen. Dat is een gebied waar veel mensen gaan skiën en er dus veel luxe ski-resorts zijn met een goed wifi-netwerk. De toegang tot het internet had echter een bijzondere uitwerking en deed haar nadenken over het gevoel dat je iets nodig lijkt te hebben als het beschikbaar is. ‘Daar kreeg ik het gevoel dat ik mijn mail ineens moest checken of ging ik nadenken over Instagram. Over wat ik zou gaan posten en wat ik daar dan onder zou zetten. Terwijl ik daar niet over nadacht, wanneer ik geen wifi had. Ik heb mezelf moeten stoppen om erover na te denken, want het sloeg helemaal nergens op.’

Een last en een zegen

Toegang hebben tot het internet voelde voor Robin aan de ene kant als een zegen maar aan de andere kant ook als een last. ‘Waarschijnlijk zou ik veel meer geremd zijn geweest om dit te doen als ik geen contact had kunnen houden met mijn familie. Maar tegelijkertijd was het ook de reden dat ik dit ging doen, want ik wou juist even geen internet meer hebben.’

Robin loste dit op een inventieve manier op. Ze sprak spraakmemo’s in en typte berichtjes tijdens het wandelen die ze vervolgens als ze in een dorpje kwam verstuurde naar vrienden en familie. Zo zorgde ze ervoor dat de mogelijkheid tot sociaal contact met andere reizigers in de dorpjes niet verloren ging aan het zoeken naar een verbin­ding die goed genoeg was om te kunnen skypen. ‘Ik was vrij eenzaam tijdens het lopen, en in de dorpjes kwam ik juist andere wandelaars of andere mensen tegen. Dat was het moment om echt te socializen. En om dan op je mobiel te zitten, dat was echt verschrikkelijk.’

Wel gebruikte ze Instagram om soms foto’s te posten van zichzelf op de trail, maar ook hier ging ze voorzichtig mee om. ‘Ik heb heel erg geprobeerd los te laten dat het een representatie moest zijn van mij op de trail. Tege­lijkertijd voelde ik wel heel erg de drang om iets met de wereld te delen. Ook omdat ik niet zo goed wist hoe ik het anders kon doen.’ Ze maakte daarbij een bewuste keuze om enkel foto’s te plaatsen en geen uitgebreide verhalen over hoe het met haar ging. Daarvoor gebruikte ze voornamelijk Instagram. ‘Dat was meer een teken van leven en om mensen te laten zien wat ik aan het doen was zonder te verraden hoe het eigenlijk met me ging. Dat wilde ik liever persoonlijk vertellen.’

Alone, alone, all alone

Als ze wel 4G had kunnen ontvangen had dat haar gevoel van eenzaamheid op de trail, die ze voor een groot deel alleen wandelde, niet minder gemaakt. De eenzaamheid die ze voelde was echter van een andere orde. ‘Ik was heel erg oké met mijn eenzaamheid, vooral toen er geen andere optie was dan eenzaam zijn. De eenzaamheid die je kan voelen in Amsterdam, als ik in m’n eentje in mijn kamer zit terwijl er wel vrienden zijn met wie ik zou kunnen spre­ken, is veel overweldigender. Je voelt je dan soms nutteloos.’ Het feit dat de optie niet aanwezig was, maakte dat ze zich veel meer kon overgeven aan het alleen zijn en er zelfs van ging genieten. ‘In de natuur was het juist een acceptatie van het feit dat je alleen bent, en wat ben ik eigenlijk een cool persoon om alleen mee te zijn. Ik kon mijn gedachten waarderen.’

Uiteindelijk creëert iedereen een profiel van zichzelf, of je dat nou online doet of offline. ‘Dat is identiteit, en die bouw je op en breek je dan weer af’, legt Robin uit. Het gebruik van sociale media tijdens haar reis voelde voor haar voornamelijk als een openstelling naar de wereld. ‘Je neemt een stukje controle weg over je verhaal. Het is niet zo erg als mensen daar een eigen voorstelling van maken, en als dat anders is dan hoe ik het bedoel. Uiteindelijk gebeurt dat in het dagelijkse leven ook voortdurend.’