Gewicht(loos)

Het (On)Gemak van een Strandbezoek

Tekst: Marie Voerman

Image: Masja

Het zand is te heet aan mijn tenen. Eronder, ertussen en aan de zijkanten; ik kan mijn vel bijna horen sissen. Mijn zogenaamde ‘plus-sized, body positive’ badpak duwt ondertussen krampachtig mijn vet in een soort-van-toch-nog-zandloper-figuur. De zon brandt mijn huid felrood ondanks de zeven lagen factor vijftig zonnebrandcrème en het zweet druppelt langs mijn rug. Op het strand ben ik één en al ongemak, van buiten en van binnen.

Om mij heen liggen mensen te zonnen, te lezen, te relaxen. Het lijkt haast alsof ik de enige ben die omringd is door een waas van discomfort. Ik val compleet buiten de boot: een groot ongemakkelijk mens dat zich in de mal van de ‘normale’ mensen om zich heen probeert te duwen, maar er aan alle kanten uitpuilt. Ondanks de zon, de muziek en de gezelligheid, zakt het gewicht van andere ongemakken uit het leven zwaar bovenop het al bestaande gewicht van mijn lichaam. Het lukt me niet om me te vinden in de ontspanning. Elke stap richting het water kruipt er meer onzekerheid omhoog en vormt een brok in mijn keel. De druk achter mijn ogen en neus neemt steeds verder toe.

Het water van de zee dat mijn voeten eindelijk raakt, laat me uit mijn gedachtenspiraal opschrikken. De kou van het water zorgt voor een spoor van kippenvel op mijn armen en benen. Ik adem diep in door mijn neus, de ziltige lucht verlicht direct de druk in mijn hoofd. Hoe dieper ik het water instap, hoe meer van mijn gewicht wordt weggenomen, hoe meer van mijn zorgen lijken te verwateren. Voor ik het weet, kan ik niet anders dan me toegeven aan opgetild worden door het water. Een paar schoolslagen en ik ben ver genoeg om de bodem niet eens meer te kunnen zien. Langzaam leun ik naar achter tot alleen mijn tenen, buik, borsten en gezicht nog boven het wateroppervlak zichtbaar zijn.

Mijn lichaam drijft, volledig ondersteund. Water loopt mijn oren in en dempt al het geluid. Ik voel niet meer waar het water eindigt en mijn lichaam begint. Even lijkt het strand vol verwachtingen heel ver weg en mijn zorgen onbelangrijk. Er is alleen het hier en nu. De wind blaast zachtjes over alles wat boven water is, de golfjes klotsen voorzichtig over mijn nek. Ik moet denken aan wat de Vriend van een van mijn beste vriendinnen zei: dat dobberen een mindset is. Ik sluit mijn ogen en denk aan wat mentaal dobberen me zou kunnen bieden. Geen stress van het strand en geen verwachtingen van hoe mijn lichaam in dat badpak zou moeten passen, geen beangstigende berg aan verantwoordelijkheden in het normale leven. Gewoon, het gevoel dat niets moet maar alles mag. Vrij en gewichtloos. Ik haal nog een keer diep adem en laat mijzelf dieper het water in zakken. Als ik zo het water uit moet, is mijn gewicht weer aan mij om te dragen. Maar misschien kan ik het extra gewicht van verwachtingen en verantwoordelijkheden hier laten. Zo kan ik, ook op het land, toch blijven dobberen.