Aan de hand van Google Maps is het tegenwoordig mogelijk de hele wereld te bekijken, en met Street View elk klein straatje te ‘bewandelen’. Maar wat voor invloed heeft dit eigenlijk op de beleving van reizen, en ons verbeeldingsvermogen? We zoomen in op vier plekken op de kaart. Vier verschillende belevenissen.
Tekst & beeld: Sammy Stasse
Een solozeiler trotseert al drie jaar lang de wereldzeeën. Alleen op het water krijgt hij soms heimwee naar zijn stad, Amsterdam. Gelukkig heeft hij altijd het Shell-stratenboek in de boekenkast van zijn kajuit staan. Als de wind gaat liggen, slaat hij het stratenboek open. Met zijn vinger volgt hij dan de straatjes, en loopt hij in zijn verbeelding door Amsterdam. Zo kan hij een kopje koffie drinken in de Van Woustraat, en daarna rustig verder wandelen over de Utrechtsestraat, om vervolgens via het Rembrandtplein over de bloemenmarkt te struinen en een pizzaatje te eten in de Reguliersdwarsstraat. Ook al is de zeiler nog zo ver weg, bevindt hij zich toch even daar. Wanneer de wind weer op komt zetten, waait het stratenboek dicht en vaart hij weer alleen op zee.
Ondertussen, ergens ver van de zeiler vandaan, slaat een vrouw haar MacBook open. In het benauwde kantoortje mist zij soms de wereld. Op dat soort momenten gaat ze vaak op bezoek bij het gele Street View-mannetje van Google Maps. Ze laat het mannetje even met zijn benen boven de wereldkaart bungelen, om hem vervolgens geheel willekeurig te laten vallen. Op haar computerscherm verschijnt een verlaten, wit kerkje, omringd door het dorre landschap van Kazachstan. Een klik later wordt het scherm gevuld met ijsschotsen en een helderblauw meer. Een groepje mensen staat daar net uit te rusten van een lange autorit. Voor even was de vrouw van de wereld. Ze slaakt een zucht en zet een raampje open in haar kantoor.
Het is druk in de gemeenschappelijke woonkamer van het bejaardentehuis. De bewoners kijken naar een beamer aan de muur. Vandaag is de tweede dag van de negenduizend kilometer lange treinreis die zij gezamenlijk maken. Sinds kort is het namelijk mogelijk met Google Maps ‘mee te reizen’ met de Transsiberië Express. Terwijl de bewoners op hun comfortabele stoelen zitten, kijken ze uit het treinraampje naar het veranderende Russische landschap. Op de achtergrond wordt het boek Oorlog en Vrede van Tolstoj voorgelezen. Een van de verzorgsters begeleidt Meneer Wageningen onopgemerkt naar het toilet. Dat gaat steeds lastiger de laatste tijd. Of de verzorgster hem wat sneller vooruit kan duwen, is het verzoek van Meneer Wageningen. Het was altijd al zijn droom deze reis te maken, dus hij wil geen moment missen.
Een jong stel gaat voor het eerst samen op vakantie. Het blijkt nog best lastig een bestemming te vinden die ze beiden leuk vinden. De ene na de andere stad wordt ingevuld in de zoekbalk van Google Maps. Het strand van Barcelona ziet er toch niet helemaal uit zoals ze in hun hoofd hadden. En er is toch best veel hoogbouw in Florence. Via Street View bekijken ze graffiti kunstwerken op de Berlijnse muur. ‘Wel heel mooi, maar daar hoeven we nu eigenlijk al niet meer heen’, grapt het meisje. Uiteindelijk kiezen ze voor het Griekse eiland Kreta, dat zag er toch wel erg mooi uit op de foto’s. Daar zien ze zichzelf wel op het strand liggen. ‘Hoe warm zou de zee daar eigenlijk zijn?’, vraagt het meisje zich nieuwsgierig af.
Zo wekt Google Maps nieuwsgierigheid op, opent het vensters, perkt het teleurstellingen in en maakt het mogelijk te dromen vanuit je luie stoel. Voor Meneer Wageningen is Google Maps een manier om de wereld te blijven zien, ondanks dat hij de deur niet meer uit kan. De vrouw in het kantoor gebruikt Google Maps om even te ontsnappen aan de dagelijkse sleur. Het laat haar beseffen hoe groots de wereld om haar heen eigenlijk is, dat haar verhaal in het benauwde kantoortje slechts een klein puntje op de kaart is. Voor het jonge stel is Google Maps een handig hulpmiddel. Het is toch best duur zo’n vakantie, dus dan kan je maar beter zeker weten dat je goed zit. En de zeiler, die heeft geen Google Maps nodig. Zijn verbeeldingskracht voldoet om zijn heimwee te sussen. Zodra hij zijn stratenboek dichtklapt, is hij nog steeds op reis. En wanneer hij naar de oneindige blauwe zee kijkt, beseft hij dat niemand op de wereld ooit hetzelfde als hij zou zien. Zelfs niet als het gele Street View-mannetje op dat zelfde moment naast hem neer zou ploffen.
Comments